آئین مستان

از عرش تا به فرش، قیام فرشته ها

باران شوق بود و امام فرشته ها

شب بود و گرم سجده تمام فرشته ها

قلبِ فرشته ها پُر عطرِ خدا شده

امشب خدا اسیرِ نگاه رضا شده

موجِ کرم به اوج تلاطم رسیده است

ناز و نماز و شوق و تبسم رسیده است

داوود عاشقی به ترنّم رسیده است

کعبه کجاست؟ قبله‌ی هفتم رسیده است

گویی خدا تمامی خود را کشیده است

پیش از ازل که رویِ رضا را کشیده است

موسی گدایِ خانه‌ی موسای مرتضی ست

عیسی دخیل جلوه‌ی سینای مرتضی ست

امشب شب تبسّم زهرای مرتضی ست

آئینه‌ی شکوه سراپای مرتضی ست

گیرم بهشت مستِ می حوض کوثر است

فوّاره‌های صحن رضا دیدنی‌تر است

هر پنجه‌ای که شانه‌ی گیسو نمی شود

هر قبله‌ای که گوشه‌ی ابرو نمی شود

هر جذبه‌ای که عکس هوالهو نمی شود

هر ضامنی  که ضامن آهو نمیشود

پا می‌نهد به بال مَلک هرکه یاد اوست

تا جبرئیل خادمِ باب‌الجواد اوست

زلفی گشوده و دلِ شیدا نمانده است

در ازدحام، جای تماشا نمانده است

مجنون که هیچ، رونقِ لیلا نمانده است

سَر را بُریده‌اند، زلیخا نمانده است

باغ بهشت کاشیِ گلدسته‌های اوست

عباس دل سپرده‌ی دارالشفای اوست

در بِرکه‌ها تموّج دریایی‌اش ببین

در آسمان شکوه اَهورایی‌اش ببین

در قلبِ طوس سفره‌ی زهرایی‌اش ببین

خانه به خانه سایه‌ی آقایی‌اش ببین

خورشید اگر نگاه به ایوان طلا کند

باید غبار گردد و کارش رها کند

نقّاره می‌زنند مسیحی شفا گرفت

نقّاره می‌زنند خلیلی عطا گرفت

نقّاره می‌زنند کلیمی بها گرفت

یوسف دوباره سُرمه ز پایین پا گرفت

با دست‌های لطف تو آزاد می‌شویم

وقتی دخیلِ پنجره فولاد می‌شویم

با گوشه ‌چشم، تا که نگاهی به ما کنی

کار هزار معجزه و کیمیا کنی

مشکل بهانه است که ما را صدا کنی

تا کاسه‌های خالی ما را طلا کنی

جز گوشه‌های صحن تو آقا کجا روم

کی با کبوتران حرم کربلا روم؟

باز شب میلاد تو عشقه

صحن گوهرشاد تو عشقه

پنجره فولاد تو عشقه

شب رحمت و غفرانه

شب جلوه یزدانه

شب عهده و پیمانه

شب حضرت سلطانه

سلطانه سلطانه

سلطان ایرانه

شاه خراسانه

آقام رضا جانه

دل جز هوس صحن گوهرشاد ندارد

شیرین تر از این عشق رو فرهاد ندارد

کاخ همه شاهان جهان را که بگردی

دربار کسی پنجره فولاد ندارد

باز شب میلاد تو عشقه

صحن گوهرشاد تو عشقه

پنجره فولاد تو عشقه

با تموم دل و جونم

در این خونه می مونم

خودمم اینُ می دونم

 به امام رضا مدیونم

مدیونم مدیونم

مدیون این خونم

صاحب خونه ممنونم

بازکردی مهمونم

جز بر در این خانه گرفتار نیاید

دل پس چه کند گر پی دلدار نیاید

در صحن و سرایش همه جا دیده گشودم 

جایی ننوشته است گنهکار نیاید

باز شب میلاد تو عشقه

صحن گوهرشاد تو عشقه

پنجره فولاد تو عشقه

شب نم نم بارونه

شب لیلی و مجنونه

شب ساقی و میخونه

تو و این همه دیوونه

دیوونه دیوونه

دیوونه می دونه

بی تو نمی تونه 

 زنده نمی مونه

بازم خودم و پای ضریحت می کشونم

یک گوشه صحنت زیارت نامه می خونم

پر می دی دلم رو تو به کربلا و من هم

می رم که سلامت رو به جدت برسونم

مولا علی موسی الرضا مولا

از سر جاده راه افتاده پای پیاده

یه دهاتی با همون لباس ساده

داره میاد برسه پنجره فولاد

بشینه روبرو گنبد، گوشه صحن گوهرشاد

یکی از شماله از کنار شالیا

یکی از جنوبه از همون حوالیا

همه اومدند دست خالیا

هنوزم یه عده توی راهند

مثل هرشب دلم برات کفتره سلطان

تو این شلوغی ما رو یادت نره سلطان

السلطان اباالحسن

دلشوره داره قلبش پاره لحظه شماره

زائر خسته ای که توی قطاره

تو هر ایستگاه می کشه از جگرش آه

منتظر نشسته تا که ساعت هشت بیاد از راه

یکی شهریه مثل این مسافره

یکی چادر نشینه از عشایره

همه حرم پر زائره

هنوزم یه عده توی راهند

بنده نوازیت همه میگن محشره سلطان

تو این شلوغی ما رو یادت نره سلطان

السلطان اباالحسن

از همه سیره بختش پیره داره می میره

غروب مریض خونه بد دلگیره

هی فراقُ خواب ایوون و رواقُ

بعد رویا باز می بینه در و دیوار اطاقُ

روی تختش بازم با گریه می شینه

پخش مستقیم حرم رو می بینه

حجم زائرا خیلی سنگینه

هنوزم یه عده توی راهند

آروم می گه این بنده هم نوکره سلطان

تو این شلوغی ما رو یادت نره سلطان

السلطان اباالحسن

چه غم گر گنهکار و نامه سیاهم / علی بن موسی الرضا داد راهم

امام رئوفی که عالم فدایش / کرم کرد و داد از عنایت پناهم

ز فعلم نپرسید کاهل خطایی / به رویم نیاورد من رو سیاهم

سراپا شدم غرق دریای رحمت / نگوید دگر که غرق گناهم

همه روی گردانده بودند از من / رضا کرد با چشم رحمت نگاهم

کنم ناز دیگر به طوبی و سَدره / که در بوستان ولایت گیاهم

به جز دامن آل عصمت نگیرم / به غیر از رضای رضا را نخواهم

چو می خواست راهم دهد از کرامت / عطا کرد سوز دل و اشک آهم

اگر خار بودم اگر پست بودم / رضا داد قدرم رضا داد جاهم

اگر کوه عصیان بود روی دوشم / اگر گشته کاهیده تن مثل کاهم

شدم خاک پای امام رئوفی / که بر شهریاران کند پادشاهم

گدایم گدایم گدایم گدایم / گدای علی بن موسی الرضایم

خوشا آن غریبی که یارش تو باشی / قرار دل بی قرارش تو باشی

خوشا ان که تنها تو را دوست دارد / چه خوشتر اگر دوستارش تو باشی

زبیداد پائیز هم غم ندارد / هر آن دل که باغ و بهارش تو باشی

بر آن محتضر می برم رشک هر شب / که شمع شب احتضارش تو باشی

خراسان حریم حرم هاست آری / حریمی که پروردگارش تو باشی

خوش آن خانه بر دوش دور از دیاری / که هم خانه وهم دیارش تو باشی

خوشا آن گدائی که تنهای تنها / کناری نشیند کنارش تو باشی

خوشا آن تهی دست بی برگ و باری / که در این چمن برگ و بارش تو باشی

خوشا آن که یک عمر پروانه ات شد / که یک لحظه شمع مزارش تو باشی

بود بود ناز بر لاله زار خلیلش / کسی را که بر دل شرارش تو باشی

گدایم گدایم گدایم گدایم / گدای علی بن موسی الرضایم

تا ملائک همه پر را حرکت میدادند

دور تو، قرص قمر را حرکت میدادند

به طواف تو زمین بار دگر میچرخید

چون که خدام تو در را حرکت میدادند

پرچم و گنبد و گلدسته برای زوار

به خوش امد، همه سر را حرکت میدادند

صبح خدام تو بودند که با جاروشان

از کف صحن، سحر را حرکت میدادند

مقصد اصلی شان پنجره فولاد تو بود

کودکانی که پدر را حرکت میدادند

نوبت عصر شفایت به سرِ شانه ی صحن

دستها، چند نفر را حرکت میدادند

نمره ی صندلی ام باز درامد، هشت است

ساعت رفتن من نیز به مشهد، هشت است

همه جا مضربی از هشت و، به تَختِ اعداد

ان که امروز نشسته است به مسند، هشت است

بین ما مردم ایران، نود و نه درصد

عدد حاجتمان پنج نباشد، هشت است

کربلایی است دلم در وسط مشهد تو

کسر بر نُه شود هفتاد و دو درصد، هشت است

علی و فاطمه را هشت عدد حرف، بس است

حاصل ضرب دو تا اسم محمد، هشت است

عدد چهار همان پرچم سبز حرمت

یازده شکل دو گلدسته و گنبد، هشت است

هفتِ بی تاب ترینت، لبِ پائین من است

گر به رویش لب بالایی مرقد، هشت است

هشتمین بیت رسیده است که تاکید کنم

بهترین ساعت پرواز به مشهد، هشت است